Stawiając czoła wyzwaniom inżynierii lądowej postęp technologiczny objął również produkcję geosyntetyków, jako jednych z najbardziej pożądanych materiałów dostosowanych do wymagających warunków geotechnicznych. Ze względu na wiele możliwości zastosowania tworzyw polimerycznych, stają się one coraz bardziej rozpowszechnionymi materiałami we współczesnych branżach budownictwa. Dowiedz się dlaczego!
Geosyntetyki – charakterystyka i podział grupy materiałów
Liczna grupa tworzyw polimerycznych obejmuje również geosyntetyki, odznaczające się doskonałymi własnościami fizyczne, hydrauliczne i mechaniczne, co predysponuje je do zastosowania w licznych i zróżnicowanych konstrukcjach technicznych [1]M. Szruba, Geosyntetyki. Charakterystyka i funkcje według PN-EN ISO 10318:2007, Nowoczesne Budownictwo Inżynieryjne, s 47. . Początek swojej historii (w latach 60.) geosyntetyki zawdzięczają branży budowlanej, a w szczególności drogownictwie. Dopiero z czasem, na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat, materiały polimeryczne poszerzyły swój zakres zastosowań.
Zgodnie z definicją umotywowaną obowiązującą normą PN-EN ISO 10318:2017:
“mianem geosyntetyk (GSY) określa się wyrób, którego przynajmniej jeden składnik wytworzony został z polimeru (poliestru, polipropylenu, polietylenu lub poliamidu), mający postać arkusza, paska lub formy przestrzennej, stosowany w kontakcie z gruntem (lub innym materiałem) w geotechnice, fundamentowaniu i budownictwie lądowym i wodnym[2]Tamże, s. 48. ”
Podstawowy podział geosyntetyków obejmuje przede wszystkim geomaty, geokraty (w tym geokraty komórkowe), geosiatki, geomembrany, geotkaniny, georuszty, geotaśmy, geokompozyty czy geowłókniny. Przy czym każdy z tych materiałów spełnia określone funkcje.
Poznaj naszą ofertę geosyntetyków
Gdzie wykorzystuje się geosyntetyki?
Mnogość zastosowań geosyntetyków możliwa jest za sprawą właściwości wytrzymałościowych (w tym wytrzymałości na przebicie i rozciąganie), wodoprzepuszczalności, zróżnicowanym wielkościom porów czy wydłużalności. Zazwyczaj geosyntetyki stosuje się: przy budowie dróg kolejowych, powierzchniowych (w tym tych obciążonych nadmiernym ruchem), systemach drenażowych, zabezpieczeniach przeciwerozyjnych, zbiornikach odpadów ciekłych, tunelach konstrukcyjnych czy kanałach. W zależności od naszych potrzeb i warunków wodno-gruntowych rodzaj materiału powinien być dobierany indywidualnie.
W przypadku stabilizacji podłoża gruntowego stosuje się kilka najpopularniejszych metod, w tym konsolidację, wzmocnienie za pomocą spoin, doziarnianie czy wykorzystanie geosyntetyków[3]M. Peroński, Stabilizacja podłoża gruntowego – geosyntetyki, ViaCon Polska, s. 67. . Kondycja warunków wodno-gruntowych wyznacza kolejno kierunek działania nastawionego na skuteczną stabilizację podłoża bez narażania go na rozluźnienie poszczególnych warstw. Trwałą i wytrzymałą konstrukcję można zbudować jedynie przy użyciu materiałów o ponadprzeciętnych własnościach wytrzymałościowych, tj. geosyntetyków. Najczęściej korzysta się z geosiatek i geotkanin o odpowiedniej (indywidualnie dobranej) wielkości porów.
